بسم الله الرحمن الرحیم
اگر مهمترین خصوصیت مومنین و مومنات پس از ایمان خالصانه به الله سبحانه تعالی و اقامت صلات، پرداخت زکات و انفاق و صدقات است و اگر این مهم در قرآن کریم تا به این حد جدی تلقی شده که فرموده است الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِیَةً (2:274)، حال چگونه جوابی برای نه مهریه های کلان بلکه برای مهریه هایی در حد حتی چند میلیون تومان "ناقابل" می توان پیدا نمود؟
مگر قرار نیست مومن و مومنات شب و روز در حال انفاق باشند؟ مگر حتی قرآن کریم نفرموده وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ؟ پس چگونه می توان سکه و طلا را سالها روی هم گذاشت تا تازه با هزار واگن منت (که مهریه را برای شما پائین بریدیم)، عروس خانم را با 114 سکه (حدودا 40 میلیون تومان) راهی خانه بخت نمائیم؟! این چه بساطی است که مقدار این پول در مینیمم مقدارش از جزیه قتل غیرعمد یک فرد مسلمان هم بیشتر است!!؟ مگر قتلی مرتکب شده اید؟
سئوالم این است که این کلمه "مهریه" از کدامین دست نوشته بیرون پریده است در حالیکه قرآن عظیم بطور واضح از آن به عنوان "صدقاتهن" یاد کرده است؟ و اگر مومنین و مومنات شب و روزشان در انفاق است و اسراف هم نمی کنند، پس چطور همچون یهودیان رباخواری که حتی دخترانشان را هم برای کسب مال بیشتر "می فروشند"، امروز هم دختران و خواهرانمان را در ازای مهریه های بالاتر معاوضه میکنیم؟ آیا این کفر و یقه درانی در محضر خالق آسمانها و زمین نیست؟
منتظر نظرات شما دوستان هستم.
فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الْأَبْصَارِ..